එදා වැලන්ටයින් දිනයයි!

//මේ වසර නිමාවීමට ඇත්තේ තව දින කිහිපයක් පමණකි. මේ වසර නිමාවී තවත් මාසයයි දින කිහිපයකට පසුව උදාවන්නේ පෙම්වතුන්ට වෙන්කළ වසරේ දිනයයි. බොහෝ පෙම්වතුන් නව වසරක ආරම්භය සමඟම වැලන්ටයින් දිනය එළඹෙනතුරු දින ගණිනවාට සැක නැත. මේ ගෙවීයන මෙම වසරේ වැලන්ටයින් දිනයේ මා දුටු සිදුවීමක්ය.//

වැලන්ටයින් දිනය යනු මා හට වසරේ තවත් එදිනයක් පමණක් වූවත්, වැලන්ටයින් උණුසුම මටත් ඊට සතියකට පමණ පෙර සිටම දැනෙන්නට පටන්ගෙන තිබිණි. ඒ හාත්පස වූ කඩ සාප්පු රක්ත වර්ණයෙන් හැඩ ගැන්වීමට පටන්ගෙන තිබූ නිසා නොවේ. මාගේ සමහර මිතුරන් මා කැටුව, ඔවුන්ගේ පෙම්වතියන්ට දීමට තෑඟි සෙවීමට කකුල් කඩිත්තුව හැදෙන තුරු ඔවුන් සමඟ කඩ සාප්පු ගානේ ඇවිදීමට වූ නිසාවෙනි. තාමත් ඉගෙනීමේ යෙදන මා මිතුරන් රුපියල් දාහ දෙදාහා පමණක් නොව සමහරුන් රුපියක් පන්දහස පවා ඉක්මවූ තෑගි මිලදී ගැනීම මට අරුමයක් නොවන්නේ දැන් වසර කිහිපයක සිටම ඔවුන් සමඟ වසරකට දෙවතාවක්වත් මේ අයුරුන්ම සාප්පු ගානේ රස්තියාදු ගැසීමට සිදුවන බැවිනි.


ප්‍රමෝදමත් ගතියෙන් දිස්වූ බොහෝ තරුණ තරුණියෝ නෙත ගැටුනු නිසාදෝ, මෙදින වෙනදාට වඩා බොහොම ප්‍රසන්න දිනයක් යැයි මට සිතේ. දෑත් පටලන් සිනාමුසු මුහුණින් ගමන් කරන පෙම්වතුන් වෙනදාට වඩා වැඩි දැයි මම මගෙන්ම ප්‍රශ්න කරගතිමි. බස් රථයේ පවා තුරුල් වී ගමන් කරන පෙම්වතුන් කීප දෙනෙකුම මගේ නෙත ගැටුනි. පෙම්වතුන්ගේ දිනය වූ නිසාවෙන් ඔවුන්ට මගේ අවධානයට යොමු වන්නේදැයි මම නොදනිමි.

උදෑසනටත් වසා සවස් කාලයේ පෙම්වතුන් ඇස ගැටෙන්නේ යැයි මට සිතේ. ඔවුන්ගේ අත්වල තෑගි බෝගය. හැමගේ මුහුණු සිනාවෙන් ආලෝකමත් වී ඇත. බාග වෙලාවට වැලන්ටයින් දිනය නිසාවෙන් ඔවුන්ගේ මුහුණු වල අමුතු සතුටක් මට දිස්වනවාදැයි සැක සිතුනි.


බස් රථයේ එතරම් සෙනඟ නැත. තැනින් තැන හිස් ආසන තිබූ බසය දෙහිවල හන්දියේ නැවතිනි. එතැනින් බසයට ගොඩවූයේ පාසල් යන වයසේයැයි සිතිය හැකි තරුණ යුවලකි. ඔවුන්ගේ අතේ මලු දෙකකි. ඒවායේ ඇත්තේ තෑගියැයි මම අනුමාන කළෙමි. එක ළඟ හිස් ආසන දෙකක් නොවූ බසයේ ඔවුන් හිටගෙන සිටින්නට විය. 


"ඔයා ඔතනින් ඉඳගන්න"
පෙම්වතා පෙම්වතිය පැවසීය.


"නෑ කමක් නෑ"
ඒ පෙම්වතියගේ පිළිතුරයි.

"එන්න නංගි මෙතනින් වාඩි වෙන්න"
ඔවුන් අසලම ආසනයේ හිඳගෙන සිටි අක්කා කෙනෙක් ඔවුන්ට එම ආසනය පිරිනමා ඈ වෙන තැනකින් හිඳ ගත්තාය.


ආදරවන්තයින්ගේ දිනේ දවසේ මිනිස්සුන්ගේ හිත ආදරණීය වෙලා. මේ මිනිස්සුන්ගේ හිත් හැම දවසකම ආදරවන්තයින්ගේ දවස වගේ වෙනවානම් කොච්චර හොඳදැයි මට සිතුනි. බසයේ ජනේලය අසල අසුන්ගෙන සිටි මා හට පාරේ දිස් වන්නේත් සතුටින් ගමන් කරන පෙම්වතුන්මය. අද දවසේ ලෝකෙම ලස්සන වෙලා වගෙයි.....

"බස් වල යනවානම් සල්ලි ගන්නවා මේවායේ පිනට එක්කං යන්න බෑනේ!"
කොන්දොස්තර මහතාගේ ගෙරවුම් හඩින් මගේ සිතුවිලි දැහැන බිඳී ගියේය.

"මං සල්ලි දුන්නා"
ආසන තිබියදීත් ඩ්‍රයිවර් අසල හිටගෙන සිටින, තරමක් වැරහැලි වූ ඇඳුමකින් සැරසී සිටි මැදි වියේ කාන්තාවක් තරහින් පවසයි.

"කොහෙද සල්ලි දුන්නේ? සල්ලි දුන්නානම් මට මතකනේ. රුපියල් නමයක් දෙන්න නැත්තං බස් එකෙන් බහින්න"


"ඒ මොකටද මං බහින්නේ. මං සල්ලි දුන්නානේ"


කොන්දොස්තර බණිමින් බස් ර‍ථය පිටුපසට පැමිණියේය.


"ඔය ගෑණු ඔහොම්මමයි"
කොන්දොස්තර පිටුපස ආසනයක වූ අයෙක් සමඟ මොන මොනවාද දොඩවමින් ඇයට බණිනු ඇසෙයි. කාන්තාවට ගානක්වත් නැති සැටියකි. ඇය හිස් බසයේ හිටගෙන ගමන් කරයි.

රුපියල් නමයක්!
එක්කෝ මේ ගෑණි ඇත්ත කියනවානම්, අර කොන්දාගේ අමතක වීම නිසා රුපියල් නමයකට මේ අහිංසක ගෑණිට කොන්දා නිකරුනේ දොස් කිව්වා. බාග වෙලාවට මේ ගෑණිට සල්ලි දුන්නා වගේ මතකේ තිබ්බාට ඇත්තටම සල්ලි දීලා නැද්ද දන්නෙත් නෑ. හැබැයි මේ ගෑණි බොරු කියනවානම් සමහර විට රුපියල් නමයක් අතේ නැතුව ඇති බස් එකේ යන්න. නැත්තම් බොරු කියලා බැණුම් අහලා හරි රුපියල් නමය ඉතුරු කරගන්න එක ඒ ගෑණිට වටිනවා ඇති.


ඔය කොහොම උනත් රුපියක් නමයයිනේ! අදවගේ ආදරණීය දවසකත් මේ මිනිස්සු රුපියල් නමයකට රණ්ඩු කරගන්න හැටි....
එක්කෝ ඒ මිනිස්සුන්ට රුපියල් නමය ඒ තරමටම වටිනවා ඇති.



[පින්තූරෙ - http://api.ning.com/files/OJv4SY0Y6H4fcLCLCx*9LXIPptJiShh-1T-fhUxoc384f-NBjGNsdIAx7SjcJZJyF2*mPZxtjOQjYr8LEfqqN8E38*Yur--M/file.jpg]