ඇය එපා කී මගේ ප්‍රථම ප්‍රේමය......(ඇයට පෙම් කළ පාසල් කාලය 02)

ඔන්න මේක ඉස්සෙල්ලා පෝස්ට් එකට සම්බන්ධයි. ඒක බලපු නැති අය මෙතනින් ගිහින් බලන්න.

සාපෙ ඉවර වුනාට පස්සේත් උපේක්ෂායි මායි වෙනදා වගේම කතා කළා. ඒත් ලොකුම ප්‍රශ්නේ වුනේ මට එයාව හම්බවෙන්න විදිහක් නැති එක. මම දැනගෙන හිටියා එයා අපේ ඉස්කෝලේ ලඟ තියන මහජන පුස්ථකාලෙට නිතරම එනවා කියලා. ඒත් වැඩේ කියන්නේ මට ගෙදරින් පැනගන්න විදිහක් නෑ. ඇයි ක්ලාස් යන්නේත් නෑ ඔහේ ගෙදරට වෙලා ඉන්න ගමන් එළියට යන්න අම්මාට කියන්න දෙයක් නෑ. ඒක නිසා මමත් හිතුවා පුස්ථකාලෙට බැඳෙන්න ඕනේ කියලා. ඒත් වැඩේ කියන්නේ පුස්ථකාලෙට බැඳෙන්නනම් අදාල ප්‍රදේශයේ කෙනෙක් කියලා පෙන්නන්න ඕනේ. ඕකට මට මතක විදිහට ග්‍රාමසේවකගෙන් අත්සනයි සීල් එකයි තව ඒ ප්‍රදේශයේ ආදායම් බදු(වෙන්න ඕනේ මට හරියට මතක නෑ) ගෙවන කෙනෙක්ගේ අත්සනත් එක්ක බදු ගෙවපු රිසිට් දෙකක කොපියි(ඔය වැඩේට ඕන වුනේ ඒ ප්‍රදේශයේ ව්‍යාපාරයක් කරගෙන යන කෙනෙක්ව ) තව ඉගෙන ගන්න පාසලේ විදුහල් පතිතුමාගේ අත්සන.

ඔය හැම දේම කරගන්න එක මහා ලොකු දෙයක් නෙමයි අදාල ප්‍රදේශයේ කෙනෙක් වුනානම්. ඒත් වැඩේ කියන්නේ මම පදිංචි වෙලා ඉන්නේ ඔය කියන ප්‍රදේශයේ නෙවෙයි. මම ඉන්න  පැත්තේ තියෙන්නේ වෙන පුස්ථකාලයක්. ඒ කොහොම වුනත් වැඩේ කරගන්න එපැයි. ඔක්කෝම කරගන්න පුළුවන් ඒත් වැඩේ කියන්නේ ග්‍රාමසේවකගේ අත්සන තමයි. හොඳ වෙලාවට මගේ යාළුවෙක් හිටියා මිනිහාගේ තාත්තා ඒ ගමේ ග්‍රාමසේවකගේ හොඳ යාළුවෙක්ලු. ඉතින් මම කරපු වැඩේ මගේ නමට යාළුවාගේ ගෙදර ඇඩ්‍රස් දාලා ඒකා අතේ යැව්වා අත්සන් කරගන්න. යාළුවා ගිහින් එයාගේ තාත්තගේ නම ග්‍රාමසේවකට කිව්ව ගමන් අනේ කිසිම දෙයක් බලන්නේ නැතුව ෂෝක් එකට අත්සන් කරලා දැම්මලු ග්‍රාමසේවකත්. අනික ඒක අත්සන් කරලා මගේ මිත්‍රයා ඒක මට නිකම්ම නෙවෙයි ගෙනත් දුන්නේ. එයා අදුරන කඩයක් කරන කෙනෙක් බදු ගෙවපු රිසිට් දෙකකුත් එක්ක. වැඩේ ගොඩ. (ඒ දවස්වල අයිඩින්ටි තිබ්බේ නෑනේ නැත්තම් ඒවත් බලනවා ඇති.)

කොහොම හරි ඒ වැඩේ කරගත්තාට පස්සේනම් ගෙදරින් පැනගන්න එක හරිමලේසියි. මොකද අපේ අම්මා කොහොමත් දන්නවා මම පොත් කියවන්න ආසයි කියලා. ඒක නිසා ගේන පොත් දෙක දවස් දෙකෙන් තුනෙන් කියවලා ඉවර කළත් අම්මා ඒක ගනන් ගත්තේ නෑ. (අපේ අම්මාට බොරුකරන්න බෑ සුවර් එකටම එයා දැනගෙන ඉන්න ඇති මම පුස්ථකාලේ පටලවා ගත්තේ ගෙදරින් පනින්න කියලා) ඒ කොහොම වුනත් අපි දෙන්නා අඩුම ගානේ සතියකට සැරයක්වත් හම්බවුනා.

ඔය පුස්ථකාලේ ඇතුල් වෙන තැන ඉන්න(බෑග් තියන තැන ) ඇන්ටි අපි දෙන්නට දවසක් නැත්තම් දෙකක් කිව්ව හයියෙන් කතා කරන්න එපා කියලත් පුස්ථකාලේ ලඟ. කොහෙද ඉතින් මට එයා එක්ක ඉන්නකොට අහල පහල ගැන මීටරක් තිබුණේ නෑනේ. අපි දෙන්නා ඒ විදිහට වැඩි දවසක් හම්බවෙන්න වුනේ නෑ මට උපෙ අමතර පංති පටන් ගත්තු නිසා. අපි පුස්ථකාලෙට ඇවිත් හම්බවුනු දවස් කීපයකදීම මම අහුවා අපි කඩේකින් මොනවාහරි බීලා යමුද කියලා. ඒ හැම සැරේකම එයා මොකක් හරි බොරුවක් කියලා පැනලා ගියා.එයා එහෙම එක දවසක් හරි ආවනම් මම එයාට කැමතියි කියලා කියන්න බොහෝදුරට ඉඩ තිබුණා. අපි දෙන්නා හම්බ වුනු හැම වෙලාවකම උපේක්ෂා බොහොම බයෙන් හිටියේ. මාත් එක්ක පාරේ ඇවිදන් යනකොට වුනත් හුඟාක්ම බයෙන් හිටියේ. එයාගේ ඇස් දෙකන් වගේම එයාගේ කටහඩිනුත් මට ඒක දැනුනා. කොහොම වුනත් ඔය කාලේ මගේ හිතේ තිබ්බ දේ එයාට නොකියපු මම මහා ගොං පූසෙක්. ඒත් මම ඒක එයාට නොකියන්න හේතුව මේකයි. මට කිසිම වෙලාවක දැනුනේ නෑ එයාගේ හිතේ මගේ ගැන විශේෂ කැමැත්තක් තියනවා කියලා. එයා මාත් එක්ක හැම වෙලාවෙම හිටියේ නිකම්ම නිකම් යාළුවෙක් ගානට.

ඔය යාළුකමට එහා ගිය දෙයක් මම එයාගෙන් දකිනකම් මම ඉවසන් හිටියා. හොඳ යාළුවෝ වගේ හිටියා. ඔයකාලේ අපි දන්නා අතරේ එක එක ජාතියේ කාඩ් හුවමාරු උනා.(බර්ත්ඩේ කාඩ්, වෙසක් කාඩ්, අළුත් අවුරුද්දට ) එයා කොමස් කළේ. එයාගෙත් ටිකක් පහු වෙලා පංති පටන් ගත්තා. කොහොමින් කොහොම හරි රිසාල්ට් ආවා. බහුතරය 'ඒ' අකුරු වෙච්ච ප්‍රතිඵල දෙකක් අපි දෙන්නාට ආවා. එයාට මට වඩා එක 'ඒ' අකුරක් වැඩියෙන් තිබ්බා. අපි රිසාල්ට් ආපු දවසේ ගොඩාක් සතුටු වුනා. ඒත් එයාට හොඳම විශයන් දෙක විදිහට හැමෝම සලකට විශයන් දෙකට 'ඒ' සාමාර්ථ තිබුණේ නෑ. ඔන්න රිසාල්ට් ආවට පස්සේ තමයි මම අදටත් පසුතැවෙන දෙවෙනි ගොංකම කළේ. ඒ තමයි මට තිබ්බ රිසාල්ට් වලින් කොළඹ තරමක් ජනප්‍රිය පිරිමි පාසලකට මට ඇතුලත් වෙන්න තිබ්බා ඒත් මම ඒකට කැමති වුනේ නෑ. ප්‍රධානම හේතුව උපේක්ෂා තමයි. ඒ ඇර තවත් මෝඩ හේතු නොතිබුණාම නෙමෙයි.

12 වසරේදිත් අපි යාළුවොමයි. ඉස්කෝලේ ඉවර වුනාම මම ඉන්නවා එයා එනකම්. මුල දවස් වල අපි ඉස්කෝලේ ඇරිලා කතා කර කර ගියත් පස්සේ පස්සේ එයා ඒකට අකමැති ගතියක් මට දැනුනා. ආ තව දෙයක් වුනා ඊට කලින්. අපේ ඉස්කෝලේ ආට් කරන්න ඇවිත් හිටියා මරු සුකුරුත්තම් කෙල්ලෙක්. ලස්සනයි ලස්සනටත් වඩා විශේෂ මේකයි. එයා කොළඹ ප්‍රසිද්ධ ගැහැණු ඉස්කෝලෙක ඉඳන් ඇවිත් තිබ්බේ අපේ ඉස්කෝලට. ඉතින් අපේ උන් හරි ආසාවෙන් හිටියා ඒකිත් එක්ක කතා කරන්න. අහ් මේ අපිට එයා කිව්වේ ඒ ඉස්කෝලේ නැටුම් නැති නිසා අපේ ඉස්කෝලට ආවා කියලා. පස්සේ නම් අපිට වෙන වෙන ඒවා ආරංචි වුනා. ඇත්ත නැත්ත මම නම් දන්නේ නෑ. කොහොමහරි මගේ මිත්‍රයෝ සෙට් එක එයත් එක්ක චැට් එකකට සෙට් වුනා. මමත් ඔතන ඉඳලා එයාත් එක්ක ටිකක් කතා කළා. යකෝ මෙන්න එදා නැත්තම් පහුවෙනිදා රෑ මට අස්.එම්.එස් එකක් එනවා පුළුවන්නම් කව්ද කියන්න කියලා.කව්ද කියලා කියාගන්න අමාරු වුනේ නෑ ඒක කඩ්ඩෙන් කොටලා තිබ්බ නිසා. මොකද ඒ දවස් වල කඩ්ඩෙන් කොටලා එස්.එම්.එස් එවන යාළුවෝ කවුරුත් මට හිටියේ නෑ.

මම ඒ කෙල්ල්ට එස්.එම්.එස් යවනවට උපේක්ෂා කැමති නෑ කියලා මට තේරුණ නිසා ඒකත් මම නැවැත්තුවා. 12 වසරෙදී මම උපේක්ෂාගේ උපන්දිනේ දවසේ මම එයාට තෑග්ගක් දෙන්න කියලා හිතාගෙන හිටියා. තෑග්ග දීලා ටික දවසකින් මම එයාට කැමතියි කියලා කියනවාමයි කියලා හිතාගෙන මම ගිහින් එයාට දෙන්න තෑග්ගක් ගත්තා. ලස්සන අත් ඔරලෝසුවක්. ඒ දවස් වල අම්මලා දෙන සල්ලි වලින් කීයක් හරි ඉතුරු කරගන්න සල්ලි වලින් මහාලොකු දේවල් ගන්න බෑනේ. ඒක මම ලස්සනට පාර්සල් කරලා තිබ්බා. උපන්දිනේ දවසේ මම එයාල කෝල් කළා. මම කිව්වා එයාව හම්බවෙන්න ඕනේ කියලා. එයාට එදා බෑ කිව්වා. එදා බෑ කිව්වට මොකෝ එයා ඊට පස්සේ මාව හම්බවෙන්න ආවෙම නෑ. එක එක දේවල් කිය කියා මඟ හැරියා. සති දෙකකට විතර පස්සේ මම තෑග්ග දෙන අදහස අත හැරලා දැම්මා.(ඒක මම මගේ නංගිගේ උපන්දිනේ දවසේ එයාට දුන්නා. ඒක අරන් එයා හොඩාක් සතුටු වුනා. එදා ඉඳන් අද වෙනකම් හැම උපන්දිනේකදීම මම එයාට මොනවා හරි අරන් දෙනවා)

එදා ඉඳන් ටිකෙන් ටික එයා මාගෙන් ඈත් වෙන්නම හැදුවා. මම අදටත් දන්නේ නෑ ඇයි ඒ කියලා. අන්තිමට උපෙට මාස හත් අටක් තියලා මට ඉවසන්නම බැරි තැන මම තීරණය කළා එයාට කියන්න මම එයාට කැමතියි කියලා. ඒත් කොහොමද මම ඒක එයාට කියන්නේ. ඒ වෙනකොට එයා මාත් එක්ක කතා කරන්නෙවත් නෑ. මම තීරණය කළා ලියුමකින් ලියලා දෙනවා කියලා. මම රෑ එළි වෙනකම් ලිව්ව ඒ ලියුම. මහා ලොකු නැතත් මම කෙල්ලෙක්ට ලිව්ව පළවෙනි ලියුම. පහුවෙනිදා ඒක මම එයාට දුන්නා. ආපහු ලියුමක් මට එයාගෙන් ලැබුණා. ඒක ඇරලා බැලුවේ මොනතරම් බලාපොරොත්තු හිතේ තියාගෙනද? ඒත් ඒකේ පේළි තුන හතරකින් ලියලා තිබ්බේ අපි යාළුවෝ වගේ ඉමු කියලා. ආදරේ කරන කෙල්ලෙක් දිහා යාළුවෙක් වගේ බලන්නේ කොහොමද එහෙම බලාගෙන හිත හදාගෙන එයත් එක්ක වචන දෙකක් කතාකරන්නේ කොහොමද?

මගේ යාළුවන්ගේ අදහස වුනේ ඒ කෙල්ලොන්ගේ හැටි තව ටිකක් බලපන් ඔහොම තමයි එකපාරට කියන්නේ නෑ කියලා. ඒ කොහොම වුනත් එයා මට කෙලින් කැමති නෑ කියලා කිව්වේ නෑ. අපි සතියක් විතර ආයෙත් එස්.එම්.එස් වලින් කතා කළා. මම අන්තිමට කිව්වා මට අකමැතිනම් හේතුවක් කියන්න කියලා. ඒත් මුකුත් නෑ. ආයේ ටික දවසකට පස්සේ එයා මට කියනවා එයාට බෝයි කෙනෙක් ඉන්නවාලු. මට විශ්වාසයි එයා කාත් එක්කවත් යාළුවෙලා හිටියේ නෑ. අනික එහෙම හිටියානම් මම යාළුවෙන්න අහපු වෙලාවේ මට ඒක කියන්නේ නැතුව සති දෙකකට පස්සේ කියන්න ඕනේ නෑ. ඒත් මගේ හිතට හරි මදි. ඉතින් මම උපේක්ෂාට කිව්වා මට එයාගේ බොයි ෆ්‍රෙන්ඩ්ව හම්බවෙන්න ඕනේ කියලා. එයා හා කිව්වා. ඔය දවස්වල එක දවසක් මම එයාට කෝල් කරපු වෙලාවක එයාගේ ෆෝන් එකෙන් මට කතා කළේ කොල්ලෙක්. එතන කෙල්ලෝ සෙට් එකක් හිනා වෙනවත් මට ඇහුනා. මම හිතන්නේ එයාට මාව විහිළුවක් වුනාද දන්නේ නෑ.

පස්සේ එයාගේ බෝයි ෆ්‍රෙන්ඩ් කියන කෙනා මට කෝල් කළා. ඒත් ඒකා කතා කළේ මහා රස්ති විදිහට.ඔන්න දවසක් ඒ කියපු හාදයා මාව හම්බ වෙන්න ආවා. ආවේ ත්‍රී වීල් එකකින්. ඒකෙන් බැස්සේ කොන්ඩේ වවා ගත්තු මහා රස්ති පෙනුමක් තියන එකෙක්. මෙන්න මොහෙමයි අපි අතර වුනු සංවාදය. මොකා වුනත් දැන් එනවයි කිව්වේ බෝයි ෆ්‍රෙන්ඩ් නේ ඉතින් හොඳට කතා කරන්නත් එපාය.

මම:හලෝ මචං

ඌ:ආ හා හා
   මේ මල්ලි බොයි ෆ්‍රෙන්ඩ් #කුං නම් නෑ මල්ලී මම එයාගේ අයියා.

මම: අහ් එහෙමද අයියේ එයා මට කිව්වේ බෝයි ෆ්‍රෙන්ඩ් එනවා කියලනේ. අනික එයාට අයියලා නෑ නේ.

ඌ: හරි හරි බං මම එයාගේ එහා ගෙදර ඉන්නේ. ඒකිට කොල්ලෙක් නෑ. ඒකි මේ කිව්වා කොල්ලෙක් කරදර කරනවා කියලා ඒකයි මම මේ බලන්න ආවේ.

මම: ආ එතකොට අර අයියාද ෆෝන් එකෙන් කතා කළේ?

ඌ: ඔව් ඒකි පන්සල් ඇවිත් හිටියේ එවෙලේ. කොල්ලෙක් කෝල් කරලා කරදර කරනවා කිව්ව නිසා මම කතා කළේ.

උගේ පට්ටපල් බොරු. ඒකා එදා මාත් එක්ක කතා කරනකොට කිව්වේ බොයි ෆ්‍රෙන්ඩ් කියලයි. ඔය කතාවෙන් පස්සේ නම් මට ගොඩාක් දුකයි ඇයි එයා ඒ වගේ දෙයක් කළේ කියලා. ඊටත් වඩා මට තරහයි. මට කැමති නැත්තම් ඒක කෙලින් කියන්නේ නැතුව හරියට කතාකරන්නවත් දන්නේ නැති රස්තියාදු කාරයන්ව එවාට. උන්ව කොහෙන් අඳුරගෙනද මන්දා..... එදා නම් මම එයාට කිව්ව ආයේ කරදර කරන්නේ නෑ කියලා. තව මොනවා කිව්වද කියලා මට ඇත්තටම මතක නෑ. එදා රෑ මට පිස්සු හැදුනේ නැති එක විතරයි. පහුවෙනිදා ඉස්කෝලෙදී එයාගේ යාළුවෙක් මම එයාට යවපු කාඩ් සේරම උපේක්ෂා මට දෙන්න කිව්වා කියලා මේස උඩට ඉව්සික් කරලා ගියා. ඒක විසික් කළේ හරියම මම ඒකි එක්ක යාලු වෙන්න ඇහුවා වගේ.
"අනුන්ගේ ඒවා උස්සන් එන්න එපා" මම ඒකිට තරහෙන් කිව්වා වගේ මතකයි. එතන කාඩ් මිටියක් තිබ්බා. මට පුදුම විදිහට දුක හිතුනා.

මට අදටත් හිතාගන්න බැරි ඇයි එයා එහෙම කළේ කියලා. මට අකමැතිනම් ඒක එයාට කියන්න තිබ්බා. මේ මෑතකදී එයා මගේ යාළුවෙක්ට කියලා තිබ්බා එදා බෝයි ෆ්‍රෙන්ඩ් වෙස් අරන් ඒ ආපු එකාව එයා දන්නේ නෑ කියලා. මගේ යාළුවා ඒ බොරු පිළිගත්තාට මම නම් ඒවා පිළිගන්නේ නෑ. ඔන්න ඔහොමයි සිද්ධ වුනේ. උපේක්ෂාව මම අර සයිබර් ලව් එකට පැටලෙනකම්ම මූණු පොතේ බ්ලොක් කරලයි තිබ්බේ. වෙන මුකුත් නිසා නෙමෙයි එයාව දකිනකොට මට දුක හිතෙන නිසා. ඉස්සරනම් මේ කතාව මතක් වෙනකොටත් ගොඩාක් දුක හිතුනාට දැන්නම් නිකන් රස කතාවක් කියවනවා වගේ. උපේක්ෂා අද වුනත් මගේ ඉස්සරහට හම්බ වුනොත් මාව නොදැක්ක ගානට යයි. දැන්නම් එයා කොයි විදිහට ගියත් මූණුපොතේ මට එයාව පෙනුනත් මට ගානක් නෑ. පොඩි කාලේ කරපුවානේ :D



ප.ලි කෙටිකරන්න එපා කියන දැඩි ප්‍රෙක්ෂක ඉල්ලීම නිසා කොච්චර දිග වුනත් තනි පෝස්ට් එකට දානවා.
දැන් රෑ 2යි. අන්තිම ටික හදිස්සියෙන් ලියන් ගියේ. රෑට මේක දානවයි කියලා පොරොන්දු වුන නිසා දාන්නම් ඕනේ. පොරොන්දු කඩන්න හොඳ නෑනේ.
මේ මේකේ කොළඹ කියලා ලියලා තිබුණාට මමත් ඉන්නේ කොළඹ දිස්ත්‍රික්කේම තමයි. මේකේ කොළඹ කියලා හැඳින්නුවේ කොළඹ 01 සිට තියන ඒවාටයි.
මේක ලියන් යන ගමන් ඉස්කෝලේ කාලේ වුන රස කතා මතක් වුනා. ඉස්සරහට ලියන්න බලාපොරොත්තු වෙනවා.