Wednesday, July 25, 2012

එහෙමනං එහෙමයි!




http://media.photobucket.com/image/funny%20owl/profsword/buWoti.gif?o=16

"සසර වසන තුරු
නිවන් දකින තුරු
පින්කෙත හෙල රන් දෙරණේ
යළි උපදින්නට
හේතු වාසනා වේවා
හේතු වාසනා" 

කියලා කියන අමරදේවගේ සිංදුව දැං අහන සමහර උං හිතාගෙන ඉන්නේ අමරදේව සිංදුව කියන කාලේ මේක හෙන සුරපුරය කියලා. රෙද්ද තමයි. ඒ කාලෙත් ලිංගික අසහන කාරයෝ හිටියා. කුඩු කාරයෝ, මංකොල්ල කාරයෝ හිටියා, විප්ලව කාරයෝ, සමනලයෝ, දේසපාලුවෝ හිටියා ගින්න නිවෙනකං නැට්ට පුකේ ගහං ඉඳලා පස්සේ හින්ට් ගහන බල්ලොත් හිටියා. උං දැනුත් ඉන්නවා. ඒකාලේ මිනිස්සු නොදන්න දැන් හැම එකාම දන්න අලුත් දේ තමයි ඉන්ටර්නෙට්! "ඉස්සර ලංකාව හරී සෝයි දැන් තමයි කක්කි" කියලා හිතාගෙන ඉන්නවනං එක්කෝ උංට මොංගල්. නැත්තං සීත රටවල සෑහෙන කාලයක් ඉඳලා මොංගල් වේගෙන යනවා.

සමහර උං ඒසී කාමරේක පුටුවකට වෙලා එහෙට මෙහෙට කැරකි කරකි ඉන්ටර්නෙට් එකෙං සිංහල අකුරු ටිකක් කියවලා ලංකාවේ සමාජේ ගැන *රි ටෝක්(ලොරි ටෝක්) දෙනවා. ඔය ෆේස්බුක් එකේවත් බ්ලොග් වලවත් මවා පාන අහිංසක, ජාති හිතෛෂි, ජාති මාමක ලාමක ටිංටිං චරිත නෙමෙයි උන් හැබෑ ජීවිතේදී. ෆේස්බුක් වල බ්ලොග් වල හෙන සමාජශීලී චරිත මවං ඉන්න උන් හැබෑවටම මිනිහෙක් එක්ක කතා කරන්නෙ නැති පට්ට ලැජ්ජාශීලී උන් කියලා මං ඇස් දෙකටම දැක්කා. කියන්න තියෙන දේ කෙලින් කියලා තියෙන කමෙන්ට් එකක් දැක්කාම උඹලට මාර මැජික් නේද? සංයමයක් ඇතිව කියන්නැයි අරකයි මේකයි හෙන *රි ටෝක්(ලොරි ටෝක්). දැන් සීත රටක ඉඳං චෙරීස් බෙරීස් කකා ඉස්සර ලංකාව සෝයි දැං කක්කි කියන උඹලා ඉස්සර ලංකාවේ හිටපු කාලෙකවත් සමාජේ විවිධ ස්ථරවල විවිධ පුද්ගලයන්ව ආස්‍රය කරලා නැතුව ඇති. ඒ නිසයි ඔහොම බොලඳ කතා කියන්නේ. ටයි කෝට් දාගෙන මිනී මරන, බඩු ගහන ලෝකෙට හොඳ මූණ පෙන්නං ඉන්න ලොකු ලොක්කන්ට වඩා බඩු කාරයෝ, පාතාලේ උන් කියලා හංවඩු ගහලා තියෙන සමහර උන්ට ලේසියෙන් මිනිහෙක් ගාව දකින්න නැති හොඳ ගතිගුණ තියෙනවා මං දැකලා තියෙනවා. සමහර උං මහා ලොකුවට උඩදාං ඉන්න ආගම් මුඩුක්කුවල විකිණෙන්නේ රුපියල් පන්සීයට. ඒ ගාණට උං ඕන ආගමකට හැරෙනවා. ඒ මිනිස්සු එහෙම කරන්නේ එදාවේල හොයාගන්න මිසක් අනේ "දැං ලංකාව කක්කි මං යනවා වෙන රටකට" කියලා නෙමෙයි.

ඇලිස්ගේ විශ්මලන්තය කියන්නේ ෆැන්ටසි එකක් කියලා උංට හොඳටම තේරෙනවා.(තේ රෙනවා නෙමෙයි!) ඒක කවදාවත් රියැලටි එකක් වෙන්නේ නෑ කියලත් උංට තේරෙනවා. ඒත් උං ඒක දැන දැනම ෆැන්ටසි එකම බලාපොරොත්තු වෙනවා. පිස්සු නේ? ඔය ඉන්න තැන් වලින් පහලට බැහැලා පොළවේ පය ගහලා ජීවත් වෙයං. සමාජේ කක්කි ඒ උනාට අපි බ්ලොග් අවකාසේ සුරපුරයක් කරමු වගේ *රි ටෝක්(ලොරි ටෝක්) එපා. ඒ කක්කි සමාජේ උන්ම තමයි බ්ලොග් ලියන්න එන්නෙත්. එතකොට බ්ලොග් අවකාසේ කින්නෙත් කක්කි ගොඩක් විතරයි. උඹලා එක්කෝ ඕක දන්නෑ. නැත්තං දන්නෑ වගේ රඟපානවා. ඉන්ටර්නෙට් එකේ සිංහල අකුරු ටිකක් කියවලා "දැන් සමාජේ කක්කි වෙලා. අනේ මට ලංකාවට එන්න බය හිතෙනවා" වගේ බබා **කුං(බබා උක්කුං) දානවට වඩා උඹලා ඔය ඉන්න තූත්තුකුඩියකම ඉන්න එක හොඳයි. කල්ප කාලාන්තරේකට සැරයක් ලංකාවට පය තියලා ලංකාවේ සමාජේ ගැන *රි ටෝක්(ලොරි ටෝක්) දෙන පියරු බබීලටනං උඹලගේ ඔය කතා මාර ලොකු ඇති. අපිටනං ඕවා ළඳරු ටෝක්!
මට මතක් උනේ දන්න කියන බ්ලොග් කාරයෙක් ලිව්ව කවි පෙලක කවියක්.
අන්තර්ජාලේ තියෙන දේවල් වෙන දේවල් උඹලා කැමති කැමති විදිහකට වෙනස් කරන්න බෑ. බ්ලොග් කියන්නෙත් අන්තර්ජාලෙම තියෙන පුංචි කෑල්ලක්. උඹලා කැමති විදිහට අනික් උන් ලියන්නේ නෑ. බ්ලොග් අවකාසේ මෙහෙම ලස්සන කරමු වගේ *රි ටෝක්(ලොරි ටෝක්) දෙන්න එපා. උඹලා උඹලගේ කොටුවල ඉඳං අනික් උන්ටත් ඒ කොටුවට කතා කරන්න එපා. ඒවා ගොං ජෝක්!

ඇත්ත ඇනෝනිමස් හෝ සුඩෝනිමස් වීම අන්තර්ජාලේ භාවිතා කරන්නන්ගේ අයිතියක්. ඒක ගැන ප්‍රශ්න කරන්න කාටවත් අයිතියක් නෑ. බලපං උඹලට ඒකත් තේරෙනවා. ලිපිය මිසක් ලේඛකයාගේ අනන්‍යතාවයත් වැඩක් නෑයි කියන උඹලම අනික්පැත්තට අර ඇනෝ බ්ලොග් එක මෙයාගේ, අර ඇනො ලිපිය අරූගේ, අර ඇනෝ කමෙන්ට් එක අරකිගේ කියලා හතර අතට ඇඟිල්ල දික් කරනකොට මට හිනා බං. සිරාවට දෙපැත්තෙන්ම! අනික් උන්ට එපා කියලා උඹලා එහෙට මෙහෙට හින්ට් ගගහා "මහත්තුරුනි ඔබලා එහෙම කුහක කම් කරන්න එපා" කියනකොට මට ආයෙත් හිනා යනවා බං. සිරාවට දෙපැත්තෙන්ම!

හොඳවෙන තුවාල ආයේ ආයේ පහුරුගාන්න උඹලා ඔය පැත්තෙං පටං ගන්නවනං මාත් ඕනවෙලාවට ලෑස්තියි මේ පැත්තෙං පටං ගන්න. තුවාලේ කාගේ උනාම මොකද කාට රිදුනාම මොකද අපිට රිදෙන්නැත්තං! උඹලා ඔය පැත්තෙන් පහුරුගාපං මං මේ පැත්තෙං පහුරුගාන්නං. උඹලා ෆැන්ටසි ගැන ලියපං. මං රියැලිටි ගැන ලියන්නං. හැබැයි මේකත් මතක තියාගනිං "ඇත්ත තිත්තයි. සීනි පැණිරහයි!"

මුලින් පෝස්ට් එක දාලා පස්සේ හදිස්සියේ මතක්වෙලා හක්කේ බුදුරැස් බොක්කේ දඩමස් තියාගෙන දාන ඩිස්ක්ලේමර් අපි ළඟ නෑ. මේක ලිව්වේ උඹලටමයි. ඒ කිව්වේ පිටරට ඉන්න හැමෝටම නෙමෙයි. පිටරට ඉඳං ඉන්ටර්නෙට් එකේ සිංහල අකුරු ටිකක් කියෝලා "අනේ දැං ලංකාව හරී දරුණු වෙලා මට ලංකාවට එන්නත් බයයි" වගේ *රි ටෝක්(කීපාරක් කිව්වද බං ඕක ලොරි ටෝක්!) දෙන අයියීලා අක්කීලා කට්ටියකට.  උන් කමෙන්ට් කරන්න මෙහෙ එන්නෑ. ඒ නිසා කමෙන්ට් එපා!

http://snappedshot.com/uploads/captainfish/AngryCat-middlefinger.jpg

Thursday, July 19, 2012

උම්මන්තක සිතුවිලි...



මට ඕනේ උනා ලිපියක් ලියන්න. මොකක් හරි ලිපියක්. හරයක් නැතත් මදයක් ඇති ලිපියක්. මං ඔහේ කල්පනා කළා. මොනවා ගැනද මං ලියන්නේ කියලා. 
ආදරේ ගැන?
ඔව්... ආදරේ කියන්නේ අපූරු මාතෘකාවක්. ගොඩදෙනෙක් ලියන මාතෘකාවක්. ජීවිතේට කවි නොලියපු උන්ව කවි කාරයෝ කරපු මාතෘකාවක්. සමහර මිනිස්සුන්ට ජීවත් වීමේ ආසාව ලබා දුන්නු මාතෘකාවක්. තවත් අයගේ ජීවිතේ නැති කරපු මාතෘකාවක්. ආදරේ... ඇත්තටම අපූරු මාතෘකාවක්. ඉතිං මං ලියන්න ගත්තා.... ආදරේ ගැන. ඒත්...... හරි පුදුම වැඩක්. ආදරේ ගැන ලියන්න ගත්තාම ලියවෙන්නේ ආසාව ගැන, ආරක්ෂාව ගැන, ආදායම ගැන. මං නැවත නැවතත් උත්සාහ කළා. ඒත් ප්‍රතිඵලය වෙනස් වුනේ නෑ. මං ලියපුවා කියවලා බැලුවා. ඒ ලිපියේ 'ආ' යන්නෙන් පටං ගන්න බොහෝ දේවල් ගැන ලියවිලා තිබුණා 'ආදරය' ගැන හැර. මට තරහා ගියා. ආදරේ ගැන ලිව්වාම 'ආ' යන්නෙන් පටං ගන්න මොන දේ ගැන ලිව්වත් වැඩක්ද ආදරේ ගැන නැතිව? මං ඉරලා දැම්මා. ලිපිය පොඩි පොඩි කෑලි වලටම ඉරලා දැම්මා.

මං හිතුවා ලියන්න දෙයක් හොයාගෙන ඇවිදන් යන්න. මං බස් එකට නැග්ගා. බස් එකේ සෙනඟ පිරිලා හිටියා. කළු මිනිස්සු, සුදු මිනිස්සු, තලෙළු මිනිස්සු. සුදු මිනිහෙක් කොන්දොස්තර දීපු බස් ටිකට් එක තමන් උන්නු තැනම බිම දාලා බස් එකෙං බැහැලා ගියා. අම්මාගේ උකුළේ උන්නු පොඩි එකෙක් අම්මාට පෙන්න පෙන්න ටොපි කොළේ ජනේලෙන් එළියට විසි කළා. පොඩි එකා හිනා වුණා. අම්මත් හිනා වුණා. අම්මා පොඩි එකාගේ ඔළුව අතගාලා "මගේ හොඳ පුතා" කිව්වා. මටත් හිනා ගියා. පොලිස්කාරයෙක් ෆුට් බෝර්ඩ් එකේ එල්ලුනා. වැරහැලි ඇදගත්තු ආච්චි කෙනෙක් රුපියලක් අඩුවෙන් දුන්නැයි කියලා කොන්දොස්තර බෙරිහන් දුන්නා. හෝල්ට් දෙක තුනක් ගිහින් පොලිස්කාරයා සල්ලි නොදීම බස් එකෙන් බැස්සා. මට ආයෙත් හිනා ගියා.

මං බස් එකෙන් බැස්සා. මෙරීන් ඩ්‍රයිව් පාර දිගේ ඔහේ ඇවිදගෙන ගියා. බිම බලාගෙන ගියා. සිගරට් ෆිල්ටර් තැන් තැන් වල තිබ්බා. බියර් කෑන් පොඩි කරලා ගල් අස්සේ තිබ්බා. හිස් සිගරට් පෙට්ටි, කොන්ඩම් පැකට් කීපෙකුත් තැන් තැන් වල තිබ්බා. බයෙන් වගේ වටපිට බැලුව කපල් එකක් 'ROOMS' කියලා බෝඩ් එකක් ගහලා තිබ්බ තැනකින් ඇතුලට ගියා. මට හිනා ගියා. 

මං ගොඩාක් දුර ඇවිදන් ගියා....

මං හිටියේ කොල්ලුපිටිය මැක්ඩොනල්ස් එක ඉස්සරහා. පාරෙන් එහා පැත්තේ හම්පඩ ගැහිච්ච කලිසමකුයි, තැන තැන ඉරුණු ලොකු කමිසෙකුයි ඇඳගත්තු පොඩි එකෙක් ඇස් ලොකු කරං මැක්ඩොනල්ඩ්ස් එක දිහා බලාගෙන උන්නා. පොඩි එකා බලාගෙන හිටපු දිහා මාත් බැලුවා. වීදුරුව අයිනේ මේසෙක ලස්සන කපල් එකක් වාඩි වෙලා හිටියා. ඒ දෙන්නා ගාව උසම උස බර්ගර් දෙකක් තිබ්බා. ඒක දැක්කාම මටත් කෙල ගිලුනා. පොඩි එකා බලාගෙන හිටියේ ඒ බර්ගර් දෙක දිහා. කෙල්ල බර්ගර් එකක් කන්න ගත්තා. බර්ගර් එකක් කන හැටිත් බලං ඉන්න වටින දෙයක් මට හිතුනා. උස තට්ටු ගාන වැටෙන්නෙ නැති වෙන්න අත් දෙකෙන්ම අල්ලං පුළුවං තරං කට ඇරලා කෑල්ලක් කඩා ගන්නවා. මං පොඩි එකා දිහා බැලුවා. කෙල්ලගේ තරමටම නැතත් පොඩි එකාගේ කටත් කෙල්ලත් එක්කම ඇරුනා. මට හිනාගියා. ඒත් දුක හිතුනා.

මං හිතාගත්තා ලිපියක් ලියන්න. ලංකාවේ දුප්පත්කම ගැන. මං ගෙදර ආවා. මට හිතුනා යුරෝපා රටවලට සාපේක්ෂව ලංකාව කොච්චර දුප්පත්ද කියලා මගේ ලිපියෙන් උලුප්පලා පෙන්නන්න. යුරෝපා රටවල් ගැන හිතන්න ගත්තු මට මතකෙට ආවේ අර බර්ගර් එක කෑව ලස්සන කෙල්ලව. ලංකාව ගැන හිතන්න ගත්තාම මට මතක් වුනේ එළියේ වීදුරුවෙන් බර්ගර් කන කෙල්ල දිහා බලං උන්නු දුප්පත් පොඩි එකාව. මට හිනාගියා. ඒත් දුක හිතුනා.



[පින්තූරෙ - http://files.myopera.com/antiquecullen/blog/walking_alone.jpg ]
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...