උම්මන්තක සිතුවිලි...

මට ඕනේ උනා ලිපියක් ලියන්න. මොකක් හරි ලිපියක්. හරයක් නැතත් මදයක් ඇති ලිපියක්. මං ඔහේ කල්පනා කළා. මොනවා ගැනද මං ලියන්නේ කියලා. 

ආදරේ ගැන?

ඔව්... ආදරේ කියන්නේ අපූරු මාතෘකාවක්. ගොඩදෙනෙක් ලියන මාතෘකාවක්. ජීවිතේට කවි නොලියපු උන්ව කවි කාරයෝ කරපු මාතෘකාවක්. සමහර මිනිස්සුන්ට ජීවත් වීමේ ආසාව ලබා දුන්නු මාතෘකාවක්. තවත් අයගේ ජීවිතේ නැති කරපු මාතෘකාවක්. ආදරේ... ඇත්තටම අපූරු මාතෘකාවක්. ඉතිං මං ලියන්න ගත්තා.... ආදරේ ගැන. ඒත්...... හරි පුදුම වැඩක්. ආදරේ ගැන ලියන්න ගත්තාම ලියවෙන්නේ ආසාව ගැන, ආරක්ෂාව ගැන, ආදායම ගැන. මං නැවත නැවතත් උත්සාහ කළා. ඒත් ප්‍රතිඵලය වෙනස් වුනේ නෑ. මං ලියපුවා කියවලා බැලුවා. ඒ ලිපියේ 'ආ' යන්නෙන් පටං ගන්න බොහෝ දේවල් ගැන ලියවිලා තිබුණා 'ආදරය' ගැන හැර. මට තරහා ගියා. ආදරේ ගැන ලිව්වාම 'ආ' යන්නෙන් පටං ගන්න මොන දේ ගැන ලිව්වත් වැඩක්ද ආදරේ ගැන නැතිව? මං ඉරලා දැම්මා. ලිපිය පොඩි පොඩි කෑලි වලටම ඉරලා දැම්මා.

මං හිතුවා ලියන්න දෙයක් හොයාගෙන ඇවිදන් යන්න. මං බස් එකට නැග්ගා. බස් එකේ සෙනඟ පිරිලා හිටියා. කළු මිනිස්සු, සුදු මිනිස්සු, තලෙළු මිනිස්සු. සුදු මිනිහෙක් කොන්දොස්තර දීපු බස් ටිකට් එක තමන් උන්නු තැනම බිම දාලා බස් එකෙං බැහැලා ගියා. අම්මාගේ උකුළේ උන්නු පොඩි එකෙක් අම්මාට පෙන්න පෙන්න ටොපි කොළේ ජනේලෙන් එළියට විසි කළා. පොඩි එකා හිනා වුණා. අම්මත් හිනා වුණා. අම්මා පොඩි එකාගේ ඔළුව අතගාලා "මගේ හොඳ පුතා" කිව්වා. මටත් හිනා ගියා. පොලිස්කාරයෙක් ෆුට් බෝර්ඩ් එකේ එල්ලුනා. වැරහැලි ඇදගත්තු ආච්චි කෙනෙක් රුපියලක් අඩුවෙන් දුන්නැයි කියලා කොන්දොස්තර බෙරිහන් දුන්නා. හෝල්ට් දෙක තුනක් ගිහින් පොලිස්කාරයා සල්ලි නොදීම බස් එකෙන් බැස්සා. මට ආයෙත් හිනා ගියා.

මං බස් එකෙන් බැස්සා. මෙරීන් ඩ්‍රයිව් පාර දිගේ ඔහේ ඇවිදගෙන ගියා. බිම බලාගෙන ගියා. සිගරට් ෆිල්ටර් තැන් තැන් වල තිබ්බා. බියර් කෑන් පොඩි කරලා ගල් අස්සේ තිබ්බා. හිස් සිගරට් පෙට්ටි, කොන්ඩම් පැකට් කීපෙකුත් තැන් තැන් වල තිබ්බා. බයෙන් වගේ වටපිට බැලුව කපල් එකක් 'ROOMS' කියලා බෝඩ් එකක් ගහලා තිබ්බ තැනකින් ඇතුලට ගියා. මට හිනා ගියා. 

මං ගොඩාක් දුර ඇවිදන් ගියා....

මං හිටියේ කොල්ලුපිටිය මැක්ඩොනල්ස් එක ඉස්සරහා. පාරෙන් එහා පැත්තේ හම්පඩ ගැහිච්ච කලිසමකුයි, තැන තැන ඉරුණු ලොකු කමිසෙකුයි ඇඳගත්තු පොඩි එකෙක් ඇස් ලොකු කරං මැක්ඩොනල්ඩ්ස් එක දිහා බලාගෙන උන්නා. පොඩි එකා බලාගෙන හිටපු දිහා මාත් බැලුවා. වීදුරුව අයිනේ මේසෙක ලස්සන කපල් එකක් වාඩි වෙලා හිටියා. ඒ දෙන්නා ගාව උසම උස බර්ගර් දෙකක් තිබ්බා. ඒක දැක්කාම මටත් කෙල ගිලුනා. පොඩි එකා බලාගෙන හිටියේ ඒ බර්ගර් දෙක දිහා. කෙල්ල බර්ගර් එකක් කන්න ගත්තා. බර්ගර් එකක් කන හැටිත් බලං ඉන්න වටින දෙයක් මට හිතුනා. උස තට්ටු ගාන වැටෙන්නෙ නැති වෙන්න අත් දෙකෙන්ම අල්ලං පුළුවං තරං කට ඇරලා කෑල්ලක් කඩා ගන්නවා. මං පොඩි එකා දිහා බැලුවා. කෙල්ලගේ තරමටම නැතත් පොඩි එකාගේ කටත් කෙල්ලත් එක්කම ඇරුනා. මට හිනාගියා. ඒත් දුක හිතුනා.

මං හිතාගත්තා ලිපියක් ලියන්න. ලංකාවේ දුප්පත්කම ගැන. මං ගෙදර ආවා. මට හිතුනා යුරෝපා රටවලට සාපේක්ෂව ලංකාව කොච්චර දුප්පත්ද කියලා මගේ ලිපියෙන් උලුප්පලා පෙන්නන්න. යුරෝපා රටවල් ගැන හිතන්න ගත්තු මට මතකෙට ආවේ අර බර්ගර් එක කෑව ලස්සන කෙල්ලව. ලංකාව ගැන හිතන්න ගත්තාම මට මතක් වුනේ එළියේ වීදුරුවෙන් බර්ගර් කන කෙල්ල දිහා බලං උන්නු දුප්පත් පොඩි එකාව. මට හිනාගියා. ඒත් දුක හිතුනා.

[පින්තූරෙ - http://files.myopera.com/antiquecullen/blog/walking_alone.jpg ]